Buiten gewoon - Momenten - Wilgen - De Tuinliefheb

    Buiten Gewoon - Momenten

    Door Leni van Noord Buiten gewoon - Momenten - Wilgen - De Tuinliefheb

    Leni-van-Noord-column-De-Tuinliefhebber©Leni-van-Noord-AVVN.jpgOp een zomeravond sta ik op het pad dat grenst aan onze tuin. Het is zo’n avond waarop je na het eten op je gemakje de tuin in slentert. Het is windstil, en op dat moment zonder bedrijvigheid van andere tuinders of geluiden van langslopende of fietsende mensen. Plotseling hoor ik geritsel. Ik kijk op en sta oog in oog met een haas!

    Ik houd m’n adem in. De haas kijkt me bedaard aan en neemt alle tijd om me te observeren. Zittend op de achterpoten. Zo heb ik op mijn beurt de tijd om hém te bestuderen. Wat zijn het eigenlijk grote beesten, en wat een lange oren hebben ze! Hoe lang de haas en ik daar staan, ik weet het niet. De haas verbreekt de betovering en vervolgt zijn weg. Welgemanierd hupt hij verder, netjes over het pad.

    Ander bezoek

    Op een andere rustige avond zit ik voor de openslaande deuren van ons tuinhuis te lezen. Weer hoor ik geritsel. Met het nodige lawaai scheurt een egel langs en houdt verbaasd de pas in. Alsof ie denkt: hé, wat doe jij daar? Weer houd ik mijn adem in. De egel zit op nog geen meter afstand van mijn voeten, z’n koppie naar me opgeheven. Ik kijk alleen maar en voel me heel gelukkig. Als de egel vindt dat het tijd is, schudt hij even met het lijfje, draait zich om en verdwijnt in het groen van de border. De ontmoeting eindigt zoals hij begon: met geritsel.

    Dit jaar hebben we vanuit het keukenraam koolmeesjes kunnen volgen die logeerden in het vogelhuisje achter ons tuinhuis. Vader en moeder mees zijn eindeloos in touw. Met hun bekjes vol met wormpjes floepen ze naar binnen om de grote honger van hun jonge grut te stillen. Of ze ontdoen het vogelhuisje van kleine witte zakjes. Die zakjes zien er uit als een snottebel maar zijn, volgens mijn man, de poepjes van de kleintjes. Beide vogels hebben er een fulltime baan aan!

    Eventjes

    Wat gebeurt er nu eigenlijk in dit soort momenten waarin het lijkt alsof de tijd even stilstaat?

    Een van mijn eerste ervaringen hiermee overviel me op een dorpstuinfeest. Ik was 17. Onverwacht stond ik oog in oog met een jongen uit mijn klas. Die, voor een meisje als ik, onbereikbaar stoer leek, met z’n krulletjeshaar en mooi gevormde handen. Hoe het is gekomen, weet ik nog steeds niet, maar plotseling hadden we de armen om elkaar heen en zaten we in een spannend vacuüm met z’n tweeën. Oog in oog, lijf aan lijf, stil. Misschien is dat een reden van de betovering? Dat er geen woorden aan te pas komen? Een woordeloze ontmoeting met haas, egel, koolmees of soms mens.

    Er is nog meer aan de hand. Want tijdens deze momenten houd ik namelijk éventjes op met iets wat ik eigenlijk altijd doe: ergens iets van vinden, een mening hebben, oordelen vellen. Misschien komt het door het onverwachte van de situatie. Op zulke momenten is m’n hoofd even stil en kijk ik met mijn hart.

    Delen

    Altijd op de hoogte?

    Elke maand versturen we een nieuwsbrief met groentips en nieuws over samen natuurlijk tuinieren. Wil je als een van de eerste op de hoogte zijn van nieuwe artikelen, leuke weetjes en allerlei activiteiten?

    Word supporter van AVVN en ontvang elk seizoen De Tuinliefhebber

    Het tijdschrift over samen natuurlijk tuinieren!